Aulos

Aulos (gr. αὐλός) – rodzaj instrumentu muzycznego, jednego z najpopularniejszych w starożytnej Grecji; stanowiły go dwie niezależne, cylindryczne piszczałki wyposażone w podwójny stroik; grano na nich unisono, przy czym były one rozstrojone o mikrotony.

Najstarsze zachowane malowidła z XIV w p.n.e. (z sarkofagu z Krety).

Muzyka aulosu towarzyszyła obrzędom kultu Dionizosa. Dźwięk aulosu był ostry i przenikliwy. Każda piszczałka składała się z pięciu części: dwuczęściowego korpusu, dwóch baryłek, ustnika i stroika.

Przy grze zakładano na usta skórzane taśmy - phorbeię, która opasywała poliki. Stosowano ją - jak się przypuszcza - by wywrzeć nacisk na wargi - by móc grać głośniej. Phorbeii używali tylko mężczyźni grający w otwartych przestrzeniach. Kobiety - auletki - grające w zamkniętych pomieszczeniach na greckich ucztach (gr. symposion) nigdy nie używały tej przepaski.

Aulos ma sześć otworów palcowych. By zwiększyć jego możliwości Pronomos - słynny muzyk z Teb wynalazł pierścienie obrotowe. Instrumenty wykonywane były z trzciny, czasem z drewna lub kości.

Aulos był instrumentem, na którym z zasady grały greckie prostytutki